Świat anoreksji to droga usłana cierpieniem i bólem. Ból, który pojawia się wraz z chorobą bywa tak silny, że wszystko, co miało do tej pory sens przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie.
Umysł skoncentrowany na zaburzeniu dostrzega w nim jedyny sposób na pozbycie się wszelkich problemów. Anoreksja każe i rujnuje – choć tak bolesna, nagle staje się jedyną złudną nadzieją na polepszenie życia…
Anoreksja kreuje człowieka na cierpiętnika w swej niemocy – nakazuje mu osiągnąć destrukcyjny cel, jednocześnie zabijając w nim to, co najcenniejsze – życie. Zmiany, które zachodzą w psychice człowieka nakazują mu pojednanie się z chorobą do tego stopnia, że anoreksja staje się lekarstwem na wszystkie dotychczasowe bolączki.
Kiedy możemy mówić o anoreksji?
Anoreksja nazywana również jadłowstrętem psychicznym rozpoczyna się w umyśle ludzkim. Myśli krążą wokół nieujawnionych problemów szukając wyjścia i tym samym popadamy w kolejny problem. Destrukcyjność zawęża swe pole i tym samym popadamy w kolejną skrajność. Zaburzony zostaje świat wewnętrzny i zewnętrzny.
Jadłowstręt psychiczny może zaatakować każdego – nie ma znaczenia, ile masz lat, jakiej jesteś płci, czy rasy… Anoreksja jest cichym zabójcą, który nie liczy się z niczym, ani z nikim.
Zaburzenie to ma podłoże psychopatologiczne i polega na traumatycznej obawie przed przytyciem. Osoba, która popada w owe zaburzenie często zmaga się z innymi problemami natury psychicznej. Niska samoocena, destrukcyjny krytycyzm wobec własnej osoby, brak samoakceptacji, niepewność, niszczący perfekcjonizm… Czasem wystarczy niewinna uwaga, aby aktywować zaburzenie…
Osoba cierpiąca na anoreksje będzie wciąż kontrolować swoją wagę. Będzie unikać jedzenia i wciąż będzie zbyt tęga, by zadowolić swojego destrukcyjnego wewnętrznego dyktatora, który skrywa się pod postacią wewnętrznie zadomowionej “przyjaciółki” anoreksji.
Dyktator ma tak silny głos, że tylko jego zdanie się liczy – zdaniem chorującego nie wolno z nim polemizować, ponieważ może jeszcze bardziej skrzywdzić nas swymi uwagami …jaka Ty brzydka – gruba i oblana tłuszczem, nie dziwię się, że nikt Cię nie lubi…
Choć wewnętrzny głos jest naszym głosem, to jednak jakby obcy. W przypadku anoreksji nie ma dialogu …ja do Ciebie mówię i tylko ja się tutaj liczę – ja zawsze mówię prawdę, inni tylko Ciebie oszukują… Osoba chorująca nie widzi potrzeby przeciwstawienia się owym krzywdzącym osądom i bezkrytycznie przyjmuje je jako fakt. Destrukcyjne opinie wyrażane przez wewnętrznego krytyka stają się rzeczywistością z którą nie warto walczyć, bo niesie ona jedyną prawdą, którą trzeba zapamiętać.
Gdy Małgosia zachorowała na anoreksję nie zdawała sobie sprawy z tego, że jej choroba ma całkiem inne podłoże niż do tej pory jej się wydawało. Tłumacząc problem wciąż mówiła o zatraceniu się w podjętej diecie odchudzającej. Uznała, że anoreksja to zaburzenie wynikające z przekroczenia pewnych granic swej wytrzymałości …ale czy ta granica na pewno istniała?… Jako małe dziecko Małgosia często była narażona na krytykę ze strony swoich rodziców – nigdy nie została pochwalona, ani doceniona. Rodzice Małgorzaty uważali, że zawsze mogła dać z siebie więcej. Dążąc do zadowolenia swych opiekunów popadła w katastroficzny ból braku spełnienia. Spełniała tylko i wyłącznie zachcianki swych najbliższych całkowicie zapominając o sobie. Jej nabyty perfekcjonizm nakazywał, by gdziekolwiek się znalazła dawała z siebie nie 100%, a 200% i więcej. Tak też się stało, gdy postanowiła zgubić „dwa rozmiary” – uznała, że waga przeszkadza jej w osiągnięciu sukcesu… Nieraz słyszała w dzieciństwie, że ładne i szczupłe dziewczyny mają łatwiej. Podjęła się „wyzwaniu”, który okazał się drogą w kierunku śmierci. W ciągu miesiąca wymieniła całą garderobę – stała się „sztucznie” pewna siebie, a nawet nazbyt przemądrzała. Wahania nastroju i ciągłe poczucie braku spełnienia spotęgowały chęć obniżenia jeszcze bardziej wagi. Po kilku miesiącach kobieta wyglądała, jak wyniszczona i wygłodzona staruszka. Cera stała się pergaminowa, paznokcie zaczęły się łamać, a włosy wypadać garściami. Uwydatniły się również zmarszczki. Małgorzata balansowała na granicy życia i śmierci. Gdy znalazła się w szpitalu uznała, że czas na zrozumienie… Poddała się psychoterapii i zawalczyła o siebie – poznała motywy i podjęła pracę nad własną osobowością.
Powyższa historia opisuje świat pełen zależności, który jest indywidualny dla każdej jednostki. Zależności rządzą naszymi wewnętrznymi potrzebami dodatkowo wpływając na zewnętrzne potrzeby życia w szczęściu i radości. Pełnia świadomości, to dostrzeganie i analizowanie, choć bywa to trudne warte jest wgłębienia.
Jakie są główne przyczyny anoreksji?
Przyczyn zachorowań na anoreksję dopatruje się w wielu źródłach. Do najważniejszych czynników zagrażających możemy zaliczyć:
Czynniki psychologiczne:
- depresja,
- niska samoocena, brak pewności siebie,
- zaburzony obraz własnego ciała,
- zaburzenia osobowości,
- trauma,
- perfekcjonizm,
- nazbyt wysokie ambicje oraz ciągła potrzeba sukcesu,
- inne formy uzależnienia, m.in. alkoholizm.
Czynniki genetyczne:
- zaburzenia odżywiania w dzieciństwie,
- choroby przewodu pokarmowego.
Czynniki środowiskowe:
- presja ze strony grupy rówieśniczej,
- relacje rodzinne utrudniające osiągnięcie autonomii w okresie dojrzewania, m.in. nadopiekuńczość, problemy z komunikacją między członkami rodziny, itp.,
- model rodziny budowany na ciągłym konflikcie,
- chęć zwrócenia na siebie uwagi.
Czynniki kulturowe:
- kulturowa presja – piętnowanie otyłości,
- ideał szczupłej sylwetki symbolem sukcesu,
- ciągła chęć dorównania innym,
- porównywanie się i zaniżanie własnej wartości.
Co anoreksja robi z człowiekiem?
Jedno jest pewne anoreksja jako cichy zabójca szybko chwyta swą ofiarę za gardło i podąża w kierunku śmierci. Brak odpowiednich i wartościowych składników odżywczych destrukcyjnie wyniszcza ofiarę wewnętrznie, jak i zewnętrznie. Ofiara anoreksji z każdym dniem traci siły, a jej narządy przestają działać. Życie odpływa, a wizja śmierci staje się coraz bliża…
Jak rozpoznać anoreksję?
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne określiło jasne kryteria służące rozpoznaniu anoreksji:
- silny lęk przed otyłością pomimo stwierdzonej niedowagi,
- kategoryczna odmowa utrzymania właściwej i zbilansowanej diety,
- u kobiet – brak miesiączki,
- zaburzone postrzeganie własnego ciała.
Jak wyleczyć się z anoreksji?
Anoreksja to choroba nie tylko ciała, ale również duszy. Oprócz przywrócenia zasad prawidłowego odżywiania chorująca osoba musi uczestniczyć w psychoterapii.
Potrzeba wiele czasu, aby uwolnić się od anoreksji, a bez pomocy specjalistów jest to wręcz niemożliwe. Często zdarza się, że po zaobserwowaniu choroby rodzina anorektyczki chce ją “wyleczyć”, zmuszając do jedzenia. Członkowie rodziny kontrolują chorą, co powoduje niestety efekt odwrotny do zamierzonego. Bardzo duże znaczenie ma tutaj ocena wpływu środowiska na postępowanie osoby chorej na anoreksję. W przypadku stwierdzenia destrukcyjnego wpływu zaleca się również odizolowanie chorującej osoby.
Autorka: Agnieszka » O MNIE
ODSZUKAJ RADOŚĆ W KILKU SŁOWACH - CZYTAJ i UCZ SIĘ
SZUKAJ
NEWSLETTER
Zapisz się na naszą listę mailingową Niech nigdy nie ominie cię żadna nowinka
NAJNOWSZE ARTYKUŁY
ŚLEDŹ MNIE
KATEGORIE
- DEPRESJA
- EMOCJE i NASTRÓJ
- My Lifestyle
- PSYCHOLOGIA ASERTYWNOŚCI
- PSYCHOLOGIA KOMUNIKACJI
- PSYCHOLOGIA KONFLIKTU
- PSYCHOLOGIA MIŁOŚCI
- PSYCHOLOGIA ODŻYWIANIA
- PSYCHOLOGIA OSOBOWOŚCI
- PSYCHOLOGIA PEWNOŚCI SIEBIE
- PSYCHOLOGIA PRACY
- PSYCHOLOGIA PRZEMOCY
- PSYCHOLOGIA RODZINY
- PSYCHOLOGIA ROZWOJU
- PSYCHOLOGIA SEKSU
- PSYCHOLOGIA STRATY
- PSYCHOLOGIA SUKCESU
- PSYCHOLOGIA ŚWIADOMOŚCI
- PSYCHOLOGIA SZCZĘŚCIA
- PSYCHOLOGIA UZALEŻNIENIA
- PSYCHOLOGIA WPŁYWU - AFIRMACJE
- PSYCHOLOGIA ZABURZEŃ
- PSYCHOLOGIA ZDROWIA
- PSYCHOLOGIA ZMIANY
- PSYCHOLOGIA ZWIĄZKU
- PSYCHOTERAPIA
- TECHNIKI NLP
- TOKSYCZNE OSOBOWOŚCI
- WARTO PRZECZYTAĆ
- WARTO WIEDZIEĆ
- WYSOKA WRAŻLIWOŚĆ