Cierpienie dotyka każdego z nas. Dotyka i nie pyta o pozwolenie. Jednak bywa i tak, że dotyka zbyt szybko… Przeważnie wtedy, gdy jako niczego nieświadome, małe istotki jesteśmy narażeni na zaniedbanie, obojętność i ciągłe poczucie winy, ze strony najważniejszych osób, czyli rodziców.
Udręki przeszłości ciągną się za nami latami. Ciernie skrywane w podświadomości oddziałują na nasze szczęście podprogowo, całkowicie go ograniczając. Tak, jakbyśmy nie mieli do niego żadnych praw…
Dziecko, które wychowało się w domu pełnym obojętności, chłodu, zdystansowania, sztywności, rygoru, egoizmu często obwinia siebie za to, co go spotkało. Obwinia się za wszystko, co miało miejsce w przeszłości. A przede wszystkim obwinia się za to, że nie było zbyt dobre, aby zasłużyć na miłość rodziców. Że zbyt mało dało od siebie, aby być kochanym, akceptowanym i rozumianym.
W mojej codziennej pracy spotykam się z różnymi historiami. Jednak dzisiaj przedstawię Ci historię Anki, która poprosiła mnie, abym opowiedziała na swoim blogu, jaką długą drogę musiała przejść, aby wykaraskać się ze szponów trudnego dzieciństwa…
Anka zgłosiła się do mnie z wielkim ciężarem na sercu. Bardzo płakała. Każda łza była inna i inny ból określała. Ania wstydziła się siebie… Wstydziła się wszystkiego, co dotyczyło jej życia. Jej wspomnienia były przelane brakiem miłości, oziębłością i ciągłą próbą zaspokojenia potrzeb matki, aby na jej szacunek zasłużyć. Jednak cokolwiek robiła, nie wiadomo jak się starała i tak tego nie otrzymywała. Jedno było pewne już na początku naszej rozmowy, kobieta była wychowywana przez egocentryczną matkę, co przyczyniło się do wielkiego cierpienia w życiu dorosłym.
Matka była wobec niej bardzo krytyczna i wymagająca. Oczekiwała uległości, a zarazem służebności. W dzieciństwie często była karana za to, że nie udawało jej się sprostać oczekiwaniom matki. Była bita i ośmieszana. Była krytykowana i odpychana. Czuła się winna temu, co ją spotkało. Nawet w dorosłości robiła wszystko, aby sprostać „prośbom” matki. Była na każde jej skinienie. Anna rzucała wszystko i leciała, aby tylko szybko zrobić, to na co matka czekała. Jednak pewnego dnia, niestety nie dała rady. Nie udało jej przyjechać na czas. Przekraczając próg domu próbowała wytłumaczyć swoje spóźnienie. Niestety… Nie zdążyła wypowiedzieć ani jednego słowa. Została spoliczkowana przez matkę. Ale żeby tego było mało, mama splunęła na córkę. A wszystko dlatego, że bo ominęła wizytę u fryzjera. Anka podnosząc się z podłogi obiecała sobie, że matka po raz ostatni podniosła na nią rękę. Powiedziała: „Mamo rozumiem twoją złość, ale już nigdy, ale to przenigdy mnie nie skrzywdzisz. KONIEC!!! Jeśli chcesz, abym dalej się z tobą widywała musisz być inna. Musisz zacząć mnie szanować, a jeśli spróbujesz mnie uderzyć, to nie ręczę za siebie!”
Matka nie spodziewała się takiej reakcji córki. W ogóle nie spodziewała się jakiejkolwiek odpowiedzi. Zesztywniała i udzieliła jej reprymendy. Oznajmiła, że chyba role jej się pomyliły, i że ma uważać na słowa, aby raz jeszcze nie dostać po twarzy.
Anka z płaczem wybiegła z domu narcystycznej matki. Od tego zdarzenia nie odbierała od niej telefonów. Jednak matka nie mogła sobie na takie zachowanie córki pozwolić. Przyjechała do jej domu i ze łzami w oczach powiedziała: „Aniu bardzo chciałabym, abyś zaczęła mnie znów odwiedzać. Moi sąsiedzi wciąż mnie pytają, co się z Tobą stało. Nie możesz przecież mnie zostawić. Ja dla Ciebie tak wiele zrobiłam – nigdy nie byłaś głodna, ani brudna… No przyznaj? Przecież wiesz, że to Ty zmusiłaś mnie do takiego zachowania. Gdybyś się nie spóźniła nie byłoby o czym mówić. Sama teraz widzisz…”
Po tych słowach, Ania nie wytrzymała, ani sekundy dłużej i wyprosiła matkę z mieszkania. Od momentu, w którym kobieta szlochając opuściła jej mieszkanie minęło 6 miesięcy. Anna chodziła do pracy, próbowała siebie w jakiś sposób „ogarnąć”, ale poczucie winy często nie pozwalało jej spać. A jeszcze bardziej wzrosło, gdy odebrała telefon od sąsiadki matki, która przekazała, że jej mama ciężko zachorowała i powinna jak najszybciej ją odwiedzić. Choroba okazała się prawdziwa. Matka była w bardzo złym stanie. Zostało jej kilka dni życia. Ania była przy niej, nawet gdy ta nie ustępowała i wciąż mówiła o tym, jak wyrodną i niewdzięczną córką się stała. Nawet w dniu śmierci, przed odejściem, powiedziała córce: „Ja tak wiele dla Ciebie uczyniłam. Miałaś wszystko, czego zapragnęłaś. A Ty okazałaś się „nikim”. Nie tak Ciebie wychowałam…” To były jej ostanie słowa. Mama Ani zmarła. A kobieta została z ciężarem słów, które usłyszała…
Bardzo siebie za to winiła… Nie mogła sobie wybaczyć, że tak potraktowała matkę. Zanim zrozumiała, że sama dla siebie zbudowała więzienie. Że sama dla siebie stała się karcącą matką, bardzo długo błądziła w zaprzeczeniach, do których przyczyniły się ostatnie słowa mamy. Nie ważne było, co przeżyła w dzieciństwie, nie ważne było to, że zawsze czuła się nikim przy matce. Nie ważne było to, jak bardzo poniewierana i niszczona była przez rodzicielkę. Ostatnie wypowiedziane słowa mamy stały się jej rzeczywistością. Jednak docierając do siebie, docierając do swojego wnętrzna, poznając historię skrzywdzonego dziecka, które nosiła w sobie, zrozumiała, że nikt (nawet rodzic) nie ma prawa odbierać jej praw, a przeszłość nie ma prawa być jej teraźniejszością.
Ania zrozumiała, że bez względu na ból, który odczuwała, nie może wypierać tego, co spotkało ją ze strony matki. A przede wszystkim nie ma prawa usprawiedliwiać zachowania matki. Kobieta krok po kroku zaakceptowała swoje dawne życie. Zaakceptowała to, że matka nigdy nie dała jej miłości, bo tak naprawdę nie wiedziała czym jest miłość, bo sama siebie nie kochała. Zaakceptowała dawną siebie, że nie musiała na tamten czas wiedzieć to, co wie teraz. Zrozumiała, że drugi człowiek (nawet rodzic) nie ma prawa rządzić jej uczuciami, a nade wszystko jej poczuciem wartości. Zrozumiała, że szacunek dla drugiego człowieka jest bardzo ważny, ale nie za wszelką cenę. Bo tak naprawdę nikt nie musi stać w miejscu i chować się przed życiem. Szacunek do siebie to podstawa, a gdy go nie ma to warto opuścić więzy zagłady, które prowadzą do samozagłady…
Życie u boku narcystycznego rodzica nie jest łatwe. Powiem szczerze – bywa cholernie trudne. Jednym z bolesnych znaków narcyzmu rodzica jest ciągła krytyka i osąd z jego strony. Uwielbia oceniać, obmawiać, a przede wszystkim pokazywać swoją wyższość nad innymi, nawet w stosunku do swoich dzieci. Narcystyczny rodzic przyczynia się do niepewności, zaniżonego poczucia wartości, braku własnego zdania, zaniżonej samooceny, samokrytycyzmu swoich dzieci. O tym, jak wygląda życie u boku narcystycznego rodzica przeczytasz więcej >TUTAJ<
Co ważne, nawet w dorosłości dzieci mają w sobie liczne obawy: „Czy będę wystarczająco dobry?”, „Czy sprostam oczekiwaniom, aby nie usłyszeć tej przeszywającej krytyki?”, „Czy moje zasady i wartości, które wyznaję zostaną ponownie zakwestionowane?”, „Czy moje poglądy znów zostaną wyśmiane?”. W dziecku narcystycznych opiekunów jest wiele obaw. A dodatkowo wzrastają, gdy dorosłe dziecko wciąż „walczy” o miłość, a jej nie otrzymuje.
Trudno jest żyć u boku narcystycznego rodzica, któremu zawsze jest mało. Który zawsze uważa, że nikt nigdy nie sprosta temu, czego on oczekuje. Trudno jest żyć, gdy nie zdajemy sobie sprawy z tego, czym jest narcyzm i wciąż żyjemy w poczuciu odrazy i braku spełnienia w stosunku do samego siebie.
Jednak przeszłość nie musi boleć… Możemy dać sobie czas na zrozumienie samego siebie i świata, w którym żyliśmy, a może, którym wciąż się otaczamy.
Co zrobić, aby uwolnić się ze szponów narcystycznego rodzica?
Po pierwsze, ważne jest, aby każdy z nas dowiedział się, czym jest narcyzm, i z czym wiąże się narcystyczne zaburzenie osobowości. Ta wiedza przyczynia się do zwiększenia własnej świadomości w procesie odzyskiwania samego siebie.
W tymże procesie bardzo ważne jest tymczasowe odseparowanie się od rodziny. Tak, aby móc w pełni poświęcić się pracy nad samym sobą. Niektóre osoby potrzebują większej przestrzeni, by dotrzeć do swojego ukrytego dziecka. A wszystko po to, aby przestać samemu sobie stawiać tak wygórowane oczekiwania. Aby poznać swoje potrzeby i pragnienia, a co najważniejsze przestać je uzależniać od emocjonalnej więzi z rodzicami. Bo przecież nikt z nas nie wybierał tego, w jakiej rodzinie przyszedł na świat. Przecież nie jesteśmy dozgonnie zobowiązani, aby miłować swoich rodziców mimo wszystko i nade wszystko.
Natomiast każdy z nas powinien przede wszystkim poznać siebie, to co jest ważne i priorytetowe dla samego siebie, bez ciągłego poczucia obowiązku wobec całego świata. Jak to nie raz pisałam – nie można zmienić drugiego człowieka, dopóki ten nie zechce sam się zmienić. Nie oczekuj, że rodzic nagle stanie się jak z najpiękniejszej bajki i będzie tak, jak „reguła zakłada”. Przestać „chcieć” i oczekiwać, a zobaczysz prawdę, która Cię otacza. A zapewniam, warto odpuścić sobie pewne sprawy. Przestać oczekiwać emocjonalnej więzi i pójdź drogą społecznego połączenia, czyli takie, w którym każdy każdemu jest równy.
Jeśli zaś nie masz możliwości zwiększenia dystansu w kontaktach z narcystycznym rodzicem, to śmiało ćwicz twarde wyznaczanie granic. Przecież nie możesz wciąż pozwalać na to, aby Cię krytykowano i poniżano. Narysuj grubą, mentalną kreskę, nad którą napiszesz: „NIE GODZĘ SIĘ NA TAKIE TRAKTOWANIE!” Dosięgnij swojego ego i wykaż się buntem na „pokładzie”. Bądź silny/a w tym, co postanowisz; w tym, co jest dobre dla Ciebie. Zachowaj własną uczciwość, nawet za wszelką cenę. Bo zapewniam, jesteś wartościową istotą ludzką, która zasługuje na dobre traktowanie.
A co najważniejsze, nie angażuj się w bitwy z narcyzem. Ten sposób działania prowadzi donikąd. Zaś jednak, gdy dojdzie do konfliktu, najlepiej przygotuj sobie krótkie, proste zdanie, które po prostu zatrzyma rozmowę, np. „Muszę pójść do toalety.” Ale pamiętaj, aby nie mówić nic więcej. Tutaj muru głową nie przebijesz…
Uświadom sobie, że narcystycznemu rodzicowi trudno jest okazać Ci miłość, bo sam jej nie rozumie i nie zna. A jego zachowanie jest wynikiem jego własnej niepewności, wstydu i nierozwiązanych konfliktów wewnętrznych. Jego postępowanie tak naprawdę nie dotyczy Ciebie, choć w Ciebie jest wymierzone. Narcyz swój wstyd przypina innym osobom, ponieważ sam nie radzi sobie z własnymi odczuciami i emocjami.
W pracy nad sobą przede wszystkim postaw na akceptację, ale tylko taką, która nie przekracza granic Twoich praw. Zaakceptuj to, że nigdy nie otrzymasz pochwały, czy szacunku. Jeśli narcyz sam ze sobą czuje się źle, to też nigdy nie będzie podekscytowany sukcesami i osiągnięciami innych osób. Zamiast tego znajdzie coś złego w Tobie, aby troszkę siebie podłechtać.
Nie miej oczekiwań, a po prostu zaakceptuj… Zaakceptuj zaburzonego rodzica i pomyśl o sobie! Nie możesz go zmienić. Możesz tylko zmienić siebie i to, jak sobie sam/a z tym radzisz. Możesz pójść drogą asertywności, pewności siebie, poszanowania własnych praw, drogą pełną miłości do samego siebie. A naprawdę warto!
Daj sobie samemu miłość i na tym się skup. W końcu tylko Ty jesteś odpowiedzialny/a za to, co czujesz, myślisz i uważasz o sobie. Wybierz ścieżkę, która jest najlepsza dla Ciebie, tak, aby odszukać radość i spokój ducha. Zasługujesz na to! Zadbaj o siebie!
Autorka: Agnieszka » O MNIE
Jeśli chcesz podziel się swoimi odczuciami i przeżyciami, w komentarzu poniżej. W ten sposób pomożesz innemu Czytelnikowi, w drodze do samego siebie!
Podobne wpisy
11 odpowiedzi na “TRUDNE DZIECIŃSTWO, czyli jak wyrwać się ze szponów przeszłości?”
Zostaw komentarz
ODSZUKAJ RADOŚĆ W KILKU SŁOWACH - CZYTAJ i UCZ SIĘ
SZUKAJ
NEWSLETTER
Zapisz się na naszą listę mailingową Niech nigdy nie ominie cię żadna nowinka
NAJNOWSZE ARTYKUŁY
ŚLEDŹ MNIE
KATEGORIE
- DEPRESJA
- EMOCJE i NASTRÓJ
- My Lifestyle
- PSYCHOLOGIA ASERTYWNOŚCI
- PSYCHOLOGIA KOMUNIKACJI
- PSYCHOLOGIA KONFLIKTU
- PSYCHOLOGIA MIŁOŚCI
- PSYCHOLOGIA ODŻYWIANIA
- PSYCHOLOGIA OSOBOWOŚCI
- PSYCHOLOGIA PEWNOŚCI SIEBIE
- PSYCHOLOGIA PRACY
- PSYCHOLOGIA PRZEMOCY
- PSYCHOLOGIA RODZINY
- PSYCHOLOGIA ROZWOJU
- PSYCHOLOGIA SEKSU
- PSYCHOLOGIA STRATY
- PSYCHOLOGIA SUKCESU
- PSYCHOLOGIA ŚWIADOMOŚCI
- PSYCHOLOGIA SZCZĘŚCIA
- PSYCHOLOGIA UZALEŻNIENIA
- PSYCHOLOGIA WPŁYWU - AFIRMACJE
- PSYCHOLOGIA ZABURZEŃ
- PSYCHOLOGIA ZDROWIA
- PSYCHOLOGIA ZMIANY
- PSYCHOLOGIA ZWIĄZKU
- PSYCHOTERAPIA
- TECHNIKI NLP
- TOKSYCZNE OSOBOWOŚCI
- WARTO PRZECZYTAĆ
- WARTO WIEDZIEĆ
- WYSOKA WRAŻLIWOŚĆ
Jakbym o sobie czytała ,nawet imię się zgadza 🙂
Mam lat 45 i od roku nie mam kontaktu z matką,która stwierdziła ,że nie potrzebuje takiej córki.
Od pięciu lat walczę o siebie. Efektem jest powyższa rzeczywistość ,ale… przynajmniej jestem teraz sobą i tak jest dobrze. Pozdrawiam i dziękuję za artykuły
Droga Aniu, najważniejsze to być sobą i o siebie się zatroszczyć. Jeśli my się tym nie zajmiemy, to niestety, ale nikt za nas tego nie zrobi. Najważniejsze jest dosięgnąć miłości własnej i iść w jej kierunku. Trzymaj się cieplutko. Pozdrawiam, Agnieszka
U mnie trochę inaczej bo ze względu na chorobę mojej matki od dziecka jestem przeznaczona dla niej aby się opiekować.
Jestem córką matki która nie dała.miilosci. jestem.najstarsza więc zawsze.wymagano odemnje więcej – jak.to mówiła ja nie potrzebuje pomocy bo.sobie poradzę. Do tego wszytskiegi doszło molestowanie przez osobę z rodziny. Dziś kiedy jestem.dorosla.w.koncu odważyłam.sie iść na terapię – pomaga mi staram się uporać z samą sobą i ,wiekszyc poczucie wartości które odebrano mi w dzieciństwie
Zadbanie o siebie jest niezwykle ważne. Proszę dalej kontynuować proces bycia dla siebie najważniejszą. Pani życie jest tego warte. Pozdrawiam serdecznie.
Dokladnie mam tak samo.
Na pewno musi być Pani trudno. Jednak proszę pamiętać, że zawsze można znaleźć siebie i zadbać o siebie. Pozdrawiam.
– OFERTA –
Trochę jakbym czytała o sobie. U mojej matki dochodziło przesadne dbanie o pozory więc po przeprowadzce do bloku przerzuciła się wyłącznie na przemoc psychiczną bo “ktoś mógłby krzyki usłyszeć”. Urodziła mnie by zatrzymać ojca pijaka przy sobie ale i tak ją zostawił więc ciężar winy spadł na mnie, zawsze najgorsza, nigdy dość dobra, zawsze rodzeństwo i przyjaciele byli lepsi czego bym nie robiła ale tak umiejętnie mną manipulowała, że obwiniałam siebie o to wszystko długo. Kontakt z nią mam ale ona zdaje się nie pamiętać jak to dawniej było, nie wybaczyłam jej nigdy, zapomnieć nie umiem ale stoję ponad tym, nauczyłam się wyznaczać granice i ignorować jej pewne zachowania. Niewiele osób wie co tak naprawdę mi zrobiła i jak mnie traktowała, wielu nie wierzyło ale na szczęście wnikliwy obserwator już po chwili rozmowy jest w stanie ją rozpracować. Choć dużo już przepracowałam sama i mąż chwali mnie, jest dumny z różnicy w moim zachowaniu i myśleniu to czasem mówi, że może powinnam udać się na jakąś terapię ale nie umiem zwierzać się otwarcie, twarzą w twarz komuś, kogo nie znam bardzo długo i bardzo dobrze więc chociaż tak, anonimowo, pomaga mi wygadanie się raz na jakiś czas.
Pani Łucja Pani postawa jest świadectwem ogromnej siły. Nie mamy wpływu na to, kto nas rodzi, kto wychowuje… Nie musimy też nikomu niczego wybaczać, jeśli tego nie chcemy. Zaś mamy prawo żyć dla siebie, w zgodzie ze sobą i swoimi potrzebami. Serdecznie pozdrawiam.
– OFERTA –
Jakie to prawdziwe i niesamowite, jakbym do pewnego momentu czytała o sobie… ja po moim “NIE!”, z matką nie kontaktowałam się rok, ani ona ze mną, było w mnie tyle nagromadzonej złości że może to i lepiej, ale w końcu ją poczułam i to było bardzo oczyszczające. Bardzo pomógł mi tato ( rodzice od lat są rozwiedzeni) kiedy cała roztrzęsiona i jeszcze wtedy niepewna i przerażona (jakbym popełniła jakieś przestępstwo) zadzwoniłam do niego i powiedziałam mu, że rzuciłam słuchawką podczas rozmowy z mamą, mówiąc jej przy tym parę niemiłych słów, on tylko powiedział “i dobrze się stało, dobrze zrobiłaś…” i coś się we mnie wtedy ugruntowało, tato zawsze był dla mnie ważny i czułam jego miłość, ale nie był w stanie zawsze ochronić mnie przed matką, często też przez to się kłócili. Z mamą obecnie mam stosunki poukładane, można je określić jako poprawne, ona dużo nad sobą pracowała i chyba nadal pracuje, pozwala mi na zachowanie dystansu kiedy go potrzebuję, wiem że mogę liczyć na jej pomoc ale dziwnie mi kiedy mówi do mnie “kocham Cię”, widocznie musi minąć jeszcze trochę czasu, a może nigdy do tego nie przywyknę i nie będzie to dla mnie naturalne… Niestety zanim zrozumiałam, że należy zawalczyć o szacunek “u podstaw”, wiele błędów w życiu dorosłym popełniłam, a ten artykuł utwierdził mnie że od lat jestem w związku z partnerem narcystycznym, nigdy nie było dobrze, teraz już to mam “zdiagnozowane” , dziękuję Agnieszko ♡
Cieszę się że mogę być pomocna. Przesyłam moc pozytywnej energii ❤