Z życia wzięte…
Zbliża się wiosna, dlatego też coraz częściej otwieram okna i rozkoszuję się świeżym powietrzem podczas pracy. Niestety dzisiaj było inaczej. Pomimo wlatującej wiosny przez okno i dobrego samopoczucia od samego rana, nagle straciłam jakąkolwiek chęć do działania. A wszystko przez to, co usłyszałam…
W skutek szeroko otwartego okna, usłyszałam rozmowę matki z synem, a raczej agresywny monolog skierowany w stronę dziecka… A brzmiało to tak:
- „Ku*wa, doprowadzasz mnie do szału. Jeśli nie zaczniesz się uczyć to oddam Cię do domu dziecka. Tylko ani słowa! Mam gdzieś Twoje tłumaczenia. Chcę widzieć wyniki. Od dzisiaj koniec z godzinnym gapieniem się przez okno! Twoim zasranym obowiązkiem jest się uczyć!!! Taki wstyd…”
Niestety nie udało mi się zareagować, choć tak podpowiadało mi sumienie. Gdy podbiegłam do okna, kobiety już nie było. A teraz…
A teraz zostało straszne wspomnienie po tym, co usłyszałam. Przyznam się szczerze, że nawet samo napisanie tego, co powiedziała ta kobieta sprawiło mi wiele trudu. Na samą myśl o tej sytuacji zaczyna mi szybciej bić serce, a oczy wypełniają łzy…
Pomimo, że nie znam bliżej sytuacji owej rodziny, to jednak słowa kobiety były mocno nacechowane przemocą. Było w nich dużo wulgarności, agresji, a przede wszystkim mnóstwo niezrozumienia i obojętności wobec swojego dziecka. Matka nie tylko zastraszała, obrażała, ale także miała gdzieś uczucia swojego dziecka. Miała w głębokim poważaniu swojego syna, a może po prostu nie chciała lub nie rozumiała sposobu zachowania swojego dziecka. Złe wyniki w nauce według niej dały jej podstawy do takiego zachowania, jednak świat i żyjący w nim ludzie nie są tak jednoznaczni, jak mogłoby się wydawać. Kobieta uznała, że brak wyników w nauce było powodem „bujania w chmurach”, którego często dopuszczał się syn. Jednak nie wszystko jest tak oczywiste, jak się nam wydaję.
Brak wyników w nauce w dużej mierze może być spowodowane tym, że dziecko nie ma oparcia w rodzicach, a co za tym idzie może być powiązane z niestabilną relacją rodzinną. Może być i tak, że zapracowana matka po prostu nie zauważyła, że z dzieckiem dzieje się coś niepokojącego. Dziecko mogło pod wpływem wielu czynników, nie tylko tych rodzinnych, ale również tych środowiskowych popaść w szpony depresji, a cytowane słowa matki, tj. „Od dzisiaj koniec z godzinnym gapieniem się przez okno!” mogą być tego potwierdzeniem…
Jak możemy rozpoznać, że nastolatka czy nastolatek choruje na depresję?
Depresja u każdego człowieka może objawiać się inaczej, tak też jest z dziećmi. U każdego dziecka, nastolatka może ona mieć inne podłoże i inaczej się przedstawiać. Trzeba być niezwykle czujnym na każdą zmianę nastroju swojej pociechy, aby zaobserwować coś, co może świadczyć o początkach depresji. Warto też wiedzieć, że depresja jest chorobą, która rozwija się stopniowo. Występujące wahania nastroju nie zawsze są przyczyną dojrzewania, mogą one być także ściśle powiązane z owym zaburzeniem.
Informacje, które zbierają rodzice o swoich dzieciach mogą się znacznie różnić od tego, co przedstawia sam nastolatek. Gdy rodzic widzi niechęć do szkoły, rozdrażnienie i obojętność, co do codziennych obowiązków, nastolatek nieświadomie komunikuje wszechogarniający smutek, brak sił do działania, negatywne myślenie, nasilające się myśli o braku sensu życia, a nawet myśli samobójcze.
Aby stwierdzić, czy dziecko może mieć depresję, trzeba zadać sobie kilka następujących pytań:
- Czy obserwujesz u swojego dziecka od kilku tygodni, przez większą część dnia (choć mogą być momenty, w których dziecko czuje się lepiej) przewlekłe zmiany nastroju, tj. przygnębienie, smutek, zobojętnienie, niechęć?
- Czy Twojego dziecka nic nie cieszy? Czy straciło radość życia?
- Czy dziecko całkowicie straciło zainteresowanie rzeczami, które kiedyś sprawiały mu dużo radości?
- Czy Twoje dziecko zaczęło stronić od kolegów i koleżanek?
- Czy pojawiły się problemy z nauką?
- Czy Twoje dziecko, w jakiś sposób komunikuje Ci brak siły i chęci do robienia czegokolwiek? Czy mówi o swoim wyczerpaniu, albo przedstawia to w inny sposób?
- Czy pojawiły się problemy ze snem? A może wahania apetytu?
- Czy dziecko w ostatnim czasie zaczęło bardziej krytycznie wyrażać się na swój temat?
Wato też wiedzieć, że nie wszystkie wymienione objawy muszą świadczyć o depresji, jednak im bardziej obecne zachowanie dziecka odbiega od jego wcześniejszego zachowania, tym bardziej wskazana jest konsultacja ze specjalistą. Należy także pamiętać, że wymienione problemy nie zawsze występują razem, np. młody człowiek może się zmuszać do pewnych czynności, co może zniekształcać i maskować zaistniały problem. Należy być bardzo czujnym i zaangażowanym w relację ze swoim dzieckiem.
Ważnymi objawami depresji, na które warto również zwrócić uwagę jest nadmierne zmęczenie i negatywne, wręcz zautomatyzowane złe myślenie o sobie. Młody człowiek nie tylko nie ma siły na to, by wstać z łóżka, umyć się, ubrać, ale przede wszystkim źle myśli o sobie i o otaczającym go świecie. Pogrąża się w świecie ruminacji…
Co to są ruminacje?
Ruminacje, to specyficzny, a zarazem bardzo destrukcyjny sposób myślenia opierający się na rozmyślaniu o wszelkich życiowych porażkach, o tym, w czym jesteśmy kiepscy, co z pewnością nigdy nam nie wyjdzie i z czym sobie nie poradzimy. Konsekwencją takiego sposobu myślenia są inne objawy depresji, tj. poczucie bezwartościowości i nieadekwatne, czy nadmierne poczucie winy.
Skąd się bierze depresja, czyli dlaczego moje dziecko zachorowało?
Badania pokazują, że nie ma jednego czynnika, który odpowiada za zachorowanie. Jednak bardzo duży wpływ na pojawienie się depresji mają czynniki genetyczne, czyli pewnego rodzaju podatność, która może ujawnić się pod wpływem niekorzystnych czynników środowiskowych.
źródło: Ambroziak K., Kołakowski A., Siwek K., „Depresja nastolatków. Jak ją rozpoznać, zrozumieć i pokonać.”
Czy istnieją czynniki chroniące przed zachorowaniem na depresję?
Najważniejsze jest stworzenie odpowiedniej relacji z dzieckiem, czyli zaangażowanie jeszcze raz zaangażowanie… Nastolatki, których rodzice monitorują ich zachowanie, wspólnie angażują się w różne zajęcia, są mniej zagrożone depresją i zachowaniami samobójczymi. Dobry i stabilny kontakt z młodym człowiekiem to podstawa.
Jak przebiega leczenie depresji u nastolatków?
Leczenie depresji powinno obejmować kilka podstawowych elementów, tj.: nawiązanie poprawnej relacji terapeutycznej, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa, psychoedukację, udzielanie wsparcia, psychoterapię, a nawet farmakoterapię (według wskazania).
W leczeniu depresji u nastolatków bardzo ważny jest stały kontakt z chorującym, ale przede wszystkim odpowiednie podejście do codziennego życia pacjenta. Leczenie musi uwzględniać zarówno funkcjonowanie rodziny, jak i to, co dzieje się w szkole. Ponieważ także rodzina i bliskie środowisko nastolatka może mieć duży wpływ na powodzenie terapii. Niebezpieczne są przede wszystkim następujące okoliczności:
- ostry konflikt w rodzinie lub w szkole;
- podważanie znaczenia leczenia;
- odrzucenie nastolatka, także emocjonalne;
- ciągłe krytykowanie przez najbliższych nastolatka;
- podważanie zaangażowania młodego człowieka;
- brak leczenia problemów psychicznych rodziców;
- brak wsparcia rodziców i ich zaangażowania w proces leczenia.
Warto też wiedzieć, że leczeniem depresji u nastolatków zajmują się psychiatrzy i psycholodzy dzieci oraz młodzieży. Najważniejsze jest doświadczenie w pracy z młodymi ludźmi, o które warto zapytać zanim podejmie się jakąkolwiek konsultację.
Bardzo ważne jest odpowiednie podejście opiekunów, rodziców i osób dorosłych do tego, co spotyka młodych ludzi. Wielu rzeczy nie widać na pierwszy rzut oka, a jednak tak wiele krzywdy mogą wyrządzić wewnętrznie. Aby się do nich dostać należy stać się w pełni odpowiedzialnym za swoje postępowanie i nigdy, ale przenigdy nie postępować tak, jak zrobiła to kobieta, którą opisałam na początku artykułu. Pamiętaj, agresja rodzi agresję… Choć warto również wiedzieć, że depresja nie omija też dobrych domów. Środowisko ma bardzo duży wpływ na to, co czujemy i jak czujemy. Należy być bardzo czujnym, uważnym, a nade wszystko zaangażowanym – rozmowa, rozmowa, rozmowa i stały, bardzo dobry kontakt ze swoim dzieckiem to podstawa!!!
Autorka: Agnieszka » O MNIE
ODSZUKAJ RADOŚĆ W KILKU SŁOWACH - CZYTAJ i UCZ SIĘ
SZUKAJ
NEWSLETTER
Zapisz się na naszą listę mailingową Niech nigdy nie ominie cię żadna nowinka
NAJNOWSZE ARTYKUŁY
ŚLEDŹ MNIE
KATEGORIE
- DEPRESJA
- EMOCJE i NASTRÓJ
- My Lifestyle
- PSYCHOLOGIA ASERTYWNOŚCI
- PSYCHOLOGIA KOMUNIKACJI
- PSYCHOLOGIA KONFLIKTU
- PSYCHOLOGIA MIŁOŚCI
- PSYCHOLOGIA ODŻYWIANIA
- PSYCHOLOGIA OSOBOWOŚCI
- PSYCHOLOGIA PEWNOŚCI SIEBIE
- PSYCHOLOGIA PRACY
- PSYCHOLOGIA PRZEMOCY
- PSYCHOLOGIA RODZINY
- PSYCHOLOGIA ROZWOJU
- PSYCHOLOGIA SEKSU
- PSYCHOLOGIA STRATY
- PSYCHOLOGIA SUKCESU
- PSYCHOLOGIA ŚWIADOMOŚCI
- PSYCHOLOGIA SZCZĘŚCIA
- PSYCHOLOGIA UZALEŻNIENIA
- PSYCHOLOGIA WPŁYWU - AFIRMACJE
- PSYCHOLOGIA ZABURZEŃ
- PSYCHOLOGIA ZDROWIA
- PSYCHOLOGIA ZMIANY
- PSYCHOLOGIA ZWIĄZKU
- PSYCHOTERAPIA
- TECHNIKI NLP
- TOKSYCZNE OSOBOWOŚCI
- WARTO PRZECZYTAĆ
- WARTO WIEDZIEĆ
- WYSOKA WRAŻLIWOŚĆ