Jest w życiu każdego człowieka taki czas, który przypominamy sobie o zmarłych… Mimo, że jest to jedyny dzień w kalendarzu, to i tak w sercu, gdzieś w pamięci istnieje jedność pozaświatowa. Nosimy historię, odtwarzamy ją nadając jej moc i siłę ciągłego istnienia.
Na czym polega czas żałoby?
Żałoba to czas w którym następuje wyciszenie, akceptacja i chęć odszukania wewnętrznej harmonii między duszą a ciałem. Mimo, że wciąż wiele osób tłumaczy ją w sposób przyziemny, to i tak stanowi ona drogę do zrozumienia i pogodzenia się ze startą.
Żałoba to na pewno nie ciągłe uzewnętrznianie wewnętrznego bólu i cierpienia… To nie ciemne ubrania, brak uśmiechu na twarzy, zamykanie się na świat, nadając sobie różnego rodzaju ograniczenia, które kiedyś zostały przypisane żałobie. To czas, który pozwoli nam na dokonanie wewnętrznego dialogu, który zjednoczy poczucie straty i miłości.
Choć tradycja nawołuje do uzewnętrzniania straty, to warto podejść bardzo indywidualnie do owej kwestii. Każdy czuje i przeżywa ją inaczej.
Stratę nosi się w sercu – warto odszukać w sobie radość chwili i pozwolić sobie na akceptację. Zaakceptowanie samego faktu życia po śmierci, to pozwolenie sobie na codzienność bez łez. Żałoba jest pewnego rodzaju formą przyjęcia nowej rzeczywistości. Życie po stracie będzie inne i Ty się zmienisz – odszukaj swój sposób na nowe życie…
Jak żyć po stracie bliskiej osoby?
Kilka sposobów na powrót do „radości dnia” po odejściu bliskiej osoby:
SPOSÓB 1 – „PEŁNE WYPŁAKANIE”
Uwolnij swoje emocje – płacz, krzycz… Wyrzuć z siebie ból, żal… Potrzebujesz odreagowania, Twoje ciało i dusza płoną – pozwól im mówić… Jeśli chcą płakać – płacz, aż zabraknie Ci łez. Jeśli chcesz krzyczeć – krzycz, aż zedrzesz sobie struny głosowe. Jeśli pragniesz tupać nogami – wal tak, aż będą boleć Cię stopy… Wyrzuć z siebie wszystko co negatywne… Jeśli potrzebujesz czasu, to daj sobie ten czas. Jednakże pamiętaj o tym, by go ograniczyć – daj sobie np. rok – nigdy nie pozwól, by to, co bolesne w Tobie się rozwijało i trwało dużej.
SPOSÓB 2 – AKCEPTACJA
Samo zaakceptowanie odejścia bliskiej osoby – śmierci wymaga wiele wysiłku i zrozumienia. Czarne myśli przepełniają codzienność – nie pozwalają na normalne funkcjonowanie. Pojawia się wiele obaw – „co teraz będzie… jak sobie poradzę… czy dam radę…”. Ułożenie samego planu powrotu do codzienności jest blokowana przez żal i ból. Akceptacja tu i teraz pozwoli na uznanie samodzielności i wytrwałości jako iskierki do życia… Pozwól sobie zatem na akceptacje – zaakceptuj prawdę…
SPOSÓB 3 – WYCISZENIE
Mimo, że każdy inaczej reaguje na ból i cierpienie, to i tak w dużej mierze żałobie towarzyszy płacz, strach, ból… Wszystkie złe emocje warto wyrzucić z siebie – nauczmy własne ciało drogi do spokoju. Wyciszanie emocji nie tylko na początku powinny być priorytetowe, ale również w kolejnych fazach straty… Pozwoli dokonać i przyczyni się do akceptacji. Jeśli stan ducha i ciała jest nie do opanowania warto zasięgnąć porady specjalisty i nie bać się przyjmowania zaleconych środków farmakologicznych.
SPOSÓB 4 – TERAPIA
Pomimo, że codzienność przepełniona jest bólem warto odszukać pomocną dłoń, która wysłucha – będzie obok, doda wiary i pozwoli zrozumieć. Odszukanie dobrego specjalisty, bądź zapisanie się na grupowe spotkania osób pogrążonych w żałobie pozwoli na dotarciu do punktu w którym sami będziemy mogli podjąć „walkę” z codziennymi trudnościami. Psychoterapia wyzwala i dodaje siły – staje się kompanem w trudnym czasie… Psychoterapia odradza płomyk nadziei, ukazuje światło o którym zapomnieliśmy…
SPOSÓB 5 – UPORZĄDKUJ MYŚLI
W pierwszej fazie straty jest to naturalne, że myśli są rozbiegane. Nie jesteśmy w stanie myśleć o niczym innym tylko o osobie, która odeszła. Pozwól sobie na to, ale nie zbyt długo. Nie pielęgnuj w sobie żalu i cierpienia, bo będzie on narastał i stanie się Twoim najlepszym przyjacielem. Uporządkuj myśli – pozwól sobie na „rozmowę” z zmarłą osobą, nigdy zaś nie rozpamiętuj. Akceptacja ma Ci w tym pomóc – uszanuj odejście i pozwól mu na życie – na życie w Twoim sercu. Wewnętrzny dialog nie tylko pozwoli odejść złym emocjom, ale również pozwoli na to, by zmarła osoba pozostała w sercu jak najdłużej.
SPOSÓB 6 – NIE OSZUKUJ
Zmierz się z tragedią twarzą w twarz. Czym szybciej to zrobisz, to tym szybciej nadasz życiu inny bieg… Nie próbuj okłamywać samego/samą siebie, że jest inaczej – „…mój ukochany mąż jest na wyjeździe służbowym… za chwilę wróci…”. Pozwól sobie na prawdę… Czym wcześniej staniesz prawdzie w oczy, to tym szybciej Twoje życie ulegnie poprawie… Powiedz sobie… „zrozumiałem/am nie wróci ”…
SPOSÓB 7 – CODZIENNE ODWIEDZINY
Jest to połączenie akceptacji, wewnętrznego dialogu z prawdą. Na początku żałoby warto pozwolić sobie na codzienne zapalenie świeczki przy grobie zmarłej osoby. Odwiedzajmy ją, nie obawiajmy się rozmowy – opowiadajmy o swoim cierpieniu… szukajmy w myślach porady od zamarłej osoby – Co ona by powiedziała, co ona by nam poradziła?
SPOSÓB 8 – TOWARZYSTWO
Nigdy nie strońmy od spotkań towarzyskich. Nie pozwól narzucić sobie zaściankowego podejścia do odmawiania i nadawania sobie ograniczeń, jako jedynego faktycznego stanu żałobnika. Dzięki przebywaniu wśród innych oddalamy się od depresji, która jest jednym z głównych zagrożeń w trakcie żałoby. Umawiajmy się na spotkania, dużo rozmawiajmy… Jeśli potrzebujemy pocieszenia nie bójmy się zadzwonić do przyjaciela… Jeśli zaś potrzebujesz ciszy, pozwól sobie na nią… zaś wszystko z umiarem. Gdy jesteś w ciszy zawsze rozmawiaj ze sobą… Bądź swym przyjacielem.
SPOSÓB 9 – KOLORY
Pomimo, że w większości krajów kolorem określającym żałobę jest czerń, to warto odejść od utartych schematów. Pozwalanie sobie na różnobarwność nie tylko jest sposobem na lepsze samopoczucie, ale również drogą ku zrozumieniu. Nie obawiajmy się oceny innych – żałoba zawsze jest noszona w sercu, w pamięci… Dodając życiu kolorytu pozwalamy na życie po życiu. Kolory nie zabiorą pamięci – będą jedynie nadawać im wartości…
SPOSÓB 10 – WRÓĆ SZYBKO DO CODZIENNOŚCI
Szybki powrót do pracy, do codziennych zajęć wyznaczy Ci nowe cele. Masz hobby – pracuj nad nim. Niech każda chwila będzie wypełniona. Planuj dzień…
SPOSÓB 11 – REALIZUJ WSPÓLNE PLANY
Przypomnij sobie o czym wspólnie marzyliście – co sprawiało Wam radość? Po pierwsze, zakończ to, co zostało rozpoczęte. Remont – dokończ go… Wspólna wycieczka – zrealizuj ją. W ten sposób okażesz zmarłej osobie szacunek, ale również dokonasz pojednania. W swoim sercu wciąż masz tę osobę, ona jest w Tobie, ona wciąż tam żyje – czuwa i widzi… Pokazuj jej świat…
SPOSÓB 12 – ROZPOCZNIJ NOWE ŻYCIE
Niektóre osoby uciekają od miejsc, które przypominają im zmarłą osobę. Posuwają się nawet do tego, że zmieniają miejsce zamieszkania. Uciekają – pamiętaj, tego typu ucieczka nie da Ci gwarancji powrotu do zdrowia. Zmarła osoba w Ciebie wierzyła… Twoje szczęście było dla niej najważniejsze… Wyobraź sobie jakie rady byś od niej usłyszała… Co, by powiedział/a o Twoim życiu – jak on/a, by je widziała… Jeśli to Ty byś musiała radzić, nawet „z za światów”, to co byś powiedział/a… czego byś sobie życzył/a… Dialog leczu duszę…
Choć życie po stracie zawsze jest bolesne, warto podjąć „walkę” ku pełnemu zdrowiu. Życie w szczęściu i radości – przecież zmarła, ukochana osoba, by tego właśnie nam życzyła. Wiadomo, że nigdy niemożna się na to przygotować, ale zawsze warto zawalczyć o siebie i własny spokój ducha.
Przechodząc przez najróżniejsze emocje, każdy reaguje inaczej – niektórzy milczą w bezruchu, inni płaczą, krzyczą czy lamentują. Jedni szukają wsparcia, zaś drudzy kryjówki. Jednak każdy z nas musi przejść przez fazy żałoby – szok, przerażenie, smutek, łzy, żal, przez gniew, wyrzuty sumienia oraz rozpacz. Te emocje dotyczą żałoby – nie uniknie się ich, natomiast można je złagodzić. By tego dokonać warto odszukać swój własny sposób na życie po nieodwracalnej śmierci i w końcu móc zakończyć okres cierpienia.
Pamiętaj, że odszukanie własnej drogi nigdy nie daje gwarancji, że tęsknota nigdy nie powróci. Ona będzie w ciąż w nas – tylko inaczej przejawiana i odczuwana. Pozwól sobie na szczęśliwe życie w imię miłości po śmierci…
Dodaj kilka słów od siebie – wesprzyj osoby, które zmagają się ze stratą…
Autorka: Agnieszka » O MNIE
26 odpowiedzi na “Żałoba – cisza odejścia… Jak nauczyć się żyć po stracie…”
Zostaw komentarz
ODSZUKAJ RADOŚĆ W KILKU SŁOWACH - CZYTAJ i UCZ SIĘ
SZUKAJ
NEWSLETTER
Zapisz się na naszą listę mailingową Niech nigdy nie ominie cię żadna nowinka
NAJNOWSZE ARTYKUŁY
ŚLEDŹ MNIE
KATEGORIE
- DEPRESJA
- EMOCJE i NASTRÓJ
- My Lifestyle
- PSYCHOLOGIA ASERTYWNOŚCI
- PSYCHOLOGIA KOMUNIKACJI
- PSYCHOLOGIA KONFLIKTU
- PSYCHOLOGIA MIŁOŚCI
- PSYCHOLOGIA ODŻYWIANIA
- PSYCHOLOGIA OSOBOWOŚCI
- PSYCHOLOGIA PEWNOŚCI SIEBIE
- PSYCHOLOGIA PRACY
- PSYCHOLOGIA PRZEMOCY
- PSYCHOLOGIA RODZINY
- PSYCHOLOGIA ROZWOJU
- PSYCHOLOGIA SEKSU
- PSYCHOLOGIA STRATY
- PSYCHOLOGIA SUKCESU
- PSYCHOLOGIA ŚWIADOMOŚCI
- PSYCHOLOGIA SZCZĘŚCIA
- PSYCHOLOGIA UZALEŻNIENIA
- PSYCHOLOGIA WPŁYWU - AFIRMACJE
- PSYCHOLOGIA ZABURZEŃ
- PSYCHOLOGIA ZDROWIA
- PSYCHOLOGIA ZMIANY
- PSYCHOLOGIA ZWIĄZKU
- PSYCHOTERAPIA
- TECHNIKI NLP
- TOKSYCZNE OSOBOWOŚCI
- WARTO PRZECZYTAĆ
- WARTO WIEDZIEĆ
- WYSOKA WRAŻLIWOŚĆ
byliśmy razem 40 lat, 39 lat w małżenstwie. Mamy dzieci , wnuki i mieliśmy siebie.Zostałam bez meza , odszedł nagle i niespodziewanie. Przy mnie, w domu , tuż przed wejściem ratowników. Prze4z ostatnie 10 lat chorował i czuł sie coraz gorzej. Dbałam o niego , wspierałam , robiłam opatrunki, woziłam po lekarzach, Wiedziałam że jest źle ale że nie az tak, że już odejdzie – nie dopuszczałam do siebie takich myśli.Pomagałam, ratowałam, ale gdy przyszła pora jego odejścia nawet mnie nie zawołał, nie prosił o pomoc. Gdy sie zorientowałam ,że cos jest nie tak nie odrazu chciał mi powiedzieć co sie dzieje. Odpychał mnie, szybko wezwałam pogotowie,,,, pozxegnaliśmy się, sam powiedział mi że to koniec- ot tak lekko i całkiem przytomnie- i odszedł. Reanimacja trwała prawie godzine, zawiadomiłam dzieci, wszyscy przyjechali , mieszkamy niedaleko od siebie. Pożegnalismy męza , tatę i dziadka wspólnie jeszcze przed zabraniem zwłok. Szok, płacz, niedowierzanie. Poinformowałam męza rodzinę, swoją i wszystkich znajomych. Pogrzeb, Żałoba, samotne wieczory, najgorsze poranki.Cisza…………msza, cmentarz, kwiaty , znicze, Pamięc. Staram sie nie rozdrapywać, nie rozmyślać, ja tu jestem, są dzieci, wnuki, rodzina, sasiedzi, znajomi.Życie płynie dalej…………
Lilus dziękuję za Twój komentarz. Na pewno te słowa będą pewną formą wsparcia dla innych osób. Dziękuję Ci za opowiedzenie swojej historii… Agnieszka
Jutro muszę pochować swojego męża. Mam 34 lata i zostałam wdowa. Mój mąż miał 32 lata u zginął na drodze wracając z pracy do domu. Zabił go 87 letni starzec. O losie jakiś ty okrutny,że takim wspaniałym ludziom jakim był mój mąż pełen planów i marzeń odbierasz życie a takim starym darujesz. Jesteśmy tu na chwilę, ale nie sądziłam,że jego chwila skończy się o 32 lata za wcześnie…
Bardzo mi przykro. Proszę przyjąć ode mnie najszczersze wyrazy współczucia. Mentalnie jestem przy Pani.
Mój mąż zmarł na Covid 19 w marcu 2021 Od pierwszego dnia leżał w łóżku i słuchał wskazówek lekarza, który nie poznał przez telefon, że to koronowirus, leczenie było objawowe czyli zbijanie temperatury. Tych wszystkich mądrych, którzy tyle ludzi uśmiercili takim leczeniem objawowym to bym wykluczyła z zawodu. Nie moze być leczenie przez telefon to doprowadza do tragedii. Młodym, szybko przechodzi choroba ale ludzie starsi dostają zapalenie płuc. Na dodatek Ci lekarze w szpitalu pakują do respiratora wiedząc, że z tego nie wyjdzie nawet kiedy płuca są już w dobrym stanie to nie ma kto wybudzić trzeba czekać jak będzie mądry anestezjolog. Mąż wyszedł z zapalenia płuc tylko nikt go nie wybudził i po 3 dniach dostał sepsę i zmarł. Nie pogodziłam się ze śmiercią był wspaniałym mężem, ojcem i dziadkiem za głupotę lekarzy przepłacił życiem. Zmieniłam zdanie co do lekarzy, którzy liczą mamonę, ze świeca należy szukać lekarzy, posłanników, którzy mają dużo serca i empatii do pacjentów oraz wiedzę . Do dnia dzisiejszego brak strategii leczenia koronowirusa. Wstydźcie się panowie lekarze tyle śmierci to nawet w krajach 3 świata nie odnotowano, brak wiedzy i tempota umyslowa. Zdruzgotana wdowa
Bardzo mi przykro, że taka tragedia Panią spotkała. Proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia, choć wiem, że to na pewno bardzo mało.
Ja też straciłam męża przez covid. Miał tylko 37 lat i cale życie ze mną i córkami przed sobą. Nie mogę się z tym pogodzić i myślę że nigdy się nie pogodzę choc dla dzieci staram się żyć normalnie.
Proszę też przyjąć ode mnie najgłębsze wyrazy współczucia. Na pewno jest to dla Pani bardzo trudny czas. Choć niewiele mogę, to przesyłam dużo siły. Mentalnie jestem przy Pani.
Witam Pania ja tez straciłam męza 5 lipca w tragicznym wypadku tego roku zostałyśmy same z córkami 9 i 12 lat, jest to nie konczący sie koszmar z którym nie portafie sobie poradzic. niewiem jak ludzie sobie radzą z taką nagła strata, jak życ skąd czerpać siłe.
Jest to na pewno dla Pani ogromnie trudny czas. Proszę przyjąć ode mnie najszczersze wyrazy współczucia, choć wiem, że to bardzo mało. Jednak myślami jestem przy Pani. Proszę też pamiętać, aby pozwolić sobie być przy osobach, które pozwolą Pani ten okres przetrwać.
Nie mogę sobie podarować ,że wyszłam do pracy bez pożegnania bez buziaka bez zwykłego cześć ,narazie, do wieczorka , pa. Mój mąż zmarł nagle, po moim wyjściu do pracy wyszedł przed dom i usiadł na fotelu i odszedł. W niespełna godzinę od mojego wyjścia zięć z córką znaleźli go nieprzytomnego i podjęli reanimację aż do czasu przyjazdu pogotowia. Jak dojechałam do domu akcja ratunkowa cały czas trwała, siedziałam przy mężu na trawniku i masowałam mu stopy , błagałam żeby się przebudził , żeby walczył , niestety po 40 minutach ratownicy przerwali reanimację ,błagałam żeby nie odpuszczali ,krzyczałam ,wyłam z rozpaczy i z bólu, a córka i zięć razem ze mną, nie udało się .Starałam powstrzymać się od histerii, żeby nasze wnuczęta się nie przestraszyły. Do wieczora w oczekiwaniu na lekarza leżałam przy moim mężu i czułam jak stygnie w mych objęciach. Rozpacz i tęsknota za moim Rafciem rozdziera mi serce , ale widok naszych ukochanych wnuków i ich radosne buźki koją ból
Proszę przyjąć ode mnie najszczersze wyrazy współczucia. Jest to bardzo trudny czas. Tęsknota bardzo boli. Zaś warto pamiętać o tym, że pożegnania są tylko chwilą. Z tego czytam Pani serce zawsze było przy sercu męża. To jest energia, która była z mężem i choć nie ma dowodów na to, że on ją czuł to jednak osobiście uważam, że pozostaje ona wszechświecie. Dziękuję za Pani słowa.
Witam, Mój mąż zmarł 12.09.2021 w domu na moich rękach wykrwawił się po silnym krwotoku z guza nowotworowego
Miał 44 lata . Od 1.5 roku walczył z rakiem, gdy po pierwszym leczeniu powiedziano mu że jest zdrowy byliśmy tacy szczęśliwi, ale rak wrócił bardzo szybko. Kolejne leczenie i opadanie z sił, ale mąż wierzył do końca że może jeszcze 1 rok pożyje
Niestety stało się inaczej
.
Rak zabrał mi męża ,przyjaciela a dzieciom ojca.
Jest mi ciężko ale staram się jak mogę bo mam 2 dzieci do wychowania a jak mówił mój mąż – mogę płakać jeden dzień po jego śmierci potem mam żyć dalej… Żeby to było takie proste..
Nie jest to proste. Jest bardzo trudne i ogromnie przytłaczające. Każdy z nas potrzebuje swojego czasu. Wszystko w swoim tempie. Wiem, że moim komentarzem nie będę w stanie Pani wspomóc, ale proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia. Jestem teraz przy Pani myślami.
Bardzo współczuję. Ja również wyszłam do pracy a po powrocie znalazłam męża martwego w naszym domu.
Minęły 4 miesiące a ja cały czas wyję z bólu i rozpaczy.
W moim przypadku czas nie leczy ran a raczej je rozdrapuje.
Proszę przyjąć ode mnie najszczersze wyrazy współczucia. Myślami jestem teraz z Panią. 4 miesiące to jakby wczoraj. Smutek potrzebuje Pani łez. Proszę sobie na nie pozwolić. To jest potrzebne.
Mój maż zmarł 4.12.2021roku.Byliśmy ze sobą 42 lata.Szczęśliwi,ciągle zakochani w sobie i szanujący się na wzajem.Zapalenie płuc odebrało mi go w zaledwie 10 dni. od tej pory nie mogę znieść nikogo obok siebie.Każda wizyta dzieci,czy wnuczki powoduje u mnie jakąś wściekłość,poczucie wtargnięcia w mój świat i zakłócania go.Dobrze mi jest samej.W ciągu dnia robię wszystko jak automat,a całe moje jestestwo krzyczy z bólu i tęsknoty,czasami „rozmawiam” ze zdjęciem męża.Czy będę się kiedyś śmiała?Boli i jest ciężko.
Bardzo mi przykro. Proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia. Okres żałoby jest bardzo trudnym czasem. Rozkłada się bardzo indywidualnie. Czy jest coś z czego śmialiście się razem z mężem? Czy Pani mąż chciałby aby Pani teraz się śmiała?
Rozumiem Panią, ja pochowałam swojego męża w dniu wczorajszym… I nie wiem co dalej. Szok, żal, złość, poczucie winy.
Nie rozumiem… Co się stało… Dlaczego???
Strata jest bardzo bolesna. Proszę przyjąć od mnie wyrazy współczucia. Na pewno musi być Pani bardzo trudno. Choć wiele mogę to proszę przyjąć ode mnie wyrazy wsparcia.
26.12 2021 odeszła moja kochana mama.Nie wiem jak mam dalej żyć,jest ogromny żal i smutek.Codziennie zadaje sobie pytanie dlaczego byłam z nią 24 godz.na dobę,jak dalej z tym żyć.A moi bliscy tylko mówią ,ze muszę się z tym pogodzić,ale to jest silniejsze ode mnie.W sercu została pustka ,po stracie kochanej mamy.
Pani Sylwio, rzeczą naturalną jest to, że nie da się człowiekowi pogodzić ze stratą. Jest mi przykro, że taka tragedia Panią spotkała. Proszę przyjąć ode mnie wiele słów wsparcia. Proszę też pamiętać, że czas żałoby nie jest po to aby pogodzić się ze stratą. Jest po to, aby móc przeżyć ten obezwładniający smutek. Aby on mógł wypłynąć.
16.03.2022 mój kochany Marcinek zginął w wypadku samochodowym jechał do mnie miał tylko 34 lata zostałam z dwojka dzieci tylko dzięki nim staram się normalnie funkcjonować wszyscy mówili mi że pogrzeb będzie dla mnie najgorszym dniem nie nie był teraz są dużo gorsze dni dni bez niego
Bardzo mi przykro. Proszę przyjąć ode mnie słowa współczucia. Na pewno musi być bardzo trudno. Choć nie wiele mogę w tym krótkim komentarzu, to myślami wspieram.
Witam,
Moja historia jest niewiarygodnie tragiczna.
Przez całe swoje życie, nawet w największych koszmarach nie mogłabym sobie wyobrazić gorszego nieszczęścia.
Nagle moje szczęśliwe, poukładane życie legło w gruzach i nic już nie jest w stanie go odbudować. Mój świat w jednej chwili został doszczętnie zburzony, a serce pękło na miliony kawałków…
Została przerażająca pustka, tęsknota, ból i rozpacz, która zdaje się nigdy nie znaleźć ukojenia.
Otóż w przeciągu nieco ponad roku straciłam trzy najbliższe mi osoby…
Najpierw zmarł nagle mój Tato na zator płucny. To był wielki cios, ponieważ była to pierwsza śmierć tak bliskiej osoby w rodzinie. Moja żałoba była więc głęboka i powikłana… Zawsze jednak był ze mną mój najdroższy Mąż, który kochał mnie i wspierał ze wszystkich sił. Zawsze mogłam na Niego liczyć, dawał mi ogromne poczucie bezpieczeństwa. Kiedy już udało mi się osiągnąć względną równowagę po śmierci Taty, stała się rzecz okrutna, która już na zawsze zrujnowała moje życie.
Mój ukochany, najdroższy Mąż zmarł nagle w najstraszliwszych możliwych okolicznościach…. Moje serce znów rozdarło się na strzępy, a życie od tej chwili stało się jedynie wielką męczarnią i marną wegetacją.
Spędziłam dwa miesiące w szpitalu, nie będąc w stanie nawet zwyczajnie funkcjonować. Moja rozpacz sięgnęła dna, byłam wrakiem człowieka i kiedy wydawało by się, że gorzej już być nie może, okazało się, że jednak może…
Półtora miesiąca po tragicznej śmierci Męża, moja ukochana Mamusia otrzymała diagnozę – nowotwór złośliwy trzustki, bez cienia szans na przeżycie. Jeśli są jakieś granice ludzkiej wytrzymałości, to ja je zapewne przekroczyłam…. Mimo to musiałam zebrać wszystkie siły aby zająć się moją najdroższą, umierającą Mamą. To był niewiarygodnie trudny czas, ale z Mamą zdążyłam się chociaż pożegnać… Mama odeszła po trzech miesiącach od diagnozy…
Zastanawiam się ile jest w stanie znieść człowiek… Dlaczego, za co los mnie tak doświadczył. Byliśmy normalną rodziną, wierzącą i żyjącą według zasad dekalogu. Pytam zatem gdzie jest Bóg.. ?! Dlaczego zabrał mi najbliższych, a mnie zostawił tu na wieczną samotność i mękę…!? Ileż bólu, żalu, tęsknoty rozpaczy i cierpienia przyszło mi nieść. To jest ciężar nie do udźwignięcia.
Jak odnaleźć w sobie siły, by dalej żyć bez mojego najdroższego Męża i rodziców. Śmierć rodziców, choć też bardzo przykra i okrutna, ale jeszcze można traktować jako ,,naturalną kolej rzeczy”. Natomiast z tak nagłą i tragiczną śmiercią męża w wieku 49 lat, nie pogodzę się nigdy. Bo jak można godzić się na tak okrutne zło, które mnie spotkało….?! Czy to można zamknąć w granicach jakiekolwiek żałoby. Czy można przejść przez cierpienie, które nie da się porównać z niczym jako proces z poszczególnymi etapami… Chyba nie w tym przypadku… Dodam, że cały czas jestem pod opieką lekarską, biorę tony leków i korzystam z psychoterapii. Czy pomaga? Może trochę…, Tego cierpienia jednak nie zdoła pokonać już żadna siła. Myślę, że nie da się go zmieścić również w żadnych ramach czasowych… Jeśli ktoś cierpi z powodu straty bliskiej osoby i uważa, że nic już nie jest w stanie ukoić tego bólu, to bardzo proszę przeczytać moją historię i uświadomić sobie, że zawsze może być gorzej…
Pozdrawiam wszystkie zranione Serca i życzę dużo siły i wytrwałości.
Witam serdecznie Pani Alicjo. Proszę przyjąć ode mnie wyrazy współczucia. Pani historia przedstawia ogromne cierpienie. Przedstawia także wolę walki pomimo tak traumatycznych doświadczeń. Dziękuję, że Pani opisała swoją historię. Pomimo bólu można w niej odszukać również nadzieję. Przesyłam Pani dużo wspierających myśli.